Het is bekend dat mieren bladluizen ‘melken’ maar niet dat mieren ook elkaar ‘melken’ (of althans mierenpoppen). De poppen van die insecten produceren een melkachtige substantie die andere mieren en ook mierenlarven drinken. Vooral de mierenlarven gebruiken die melk voor hun groei. Dat verschijnsel schijnt bij veel mierensoorten voor te komen. Als die poppen niet gemelkt worden dan verschimmelen ze en overleven het vaak niet.
Mierenvolken zijn strak georganiseerd en hebben een groot aandeel in allerlei ecosystemen over de hele wereld. Mede daardoor zijn ze een geliefd onderzoeksthema, maar kennelijk hebben al die mierenonderzoekers dit opmerkelijk fenomeen niet eerder opgemerkt. Eigenlijk kwamen ze er ook maar per ongeluk achter. Om onderzoek naar het effect van isolatie bij mieren te kunnen doen, verwijderden ze verschillende ontwikkelingsstadia uit een mierenkolonie en keken hoe de achtergebleven mier reageerde.
Mieren maken tijdens hun voor insecten niet eens zo kort leventje (een jaar, behalve de koningin, die kan wel 25 worden) verschillende stadia door. Ze beginnen als eitje. Vervolgens ontwikkelt zich daaruit een wormachtige larve. Na een popfase ontstaat dan de volwassen mier. Bij die poppen viel de onderzoekers op: ze lekten.
Nooit opgevallen
Volgens de onderzoekers doen insectenpoppen dat normaal niet en dat was ook bij mieren nooit opgevallen. De isolatie deed de poppen geen goed. Ze verschimmelden. Alleen als de onderzoekers de vloeistof wegveegden ontpopten de poppen zich en werden volwassen mieren.
Het bleek een bijwerking van de vervelling. Bij andere insecten wordt die vloeistof onmiddellijk weer opgenomen als voedsel, maar bij mieren gaat dat kennelijk anders. De poppenmelk schijnt rijk aan voedingsstoffen te zijn, maar ook aan hormonen.
Als larven de poppenmelk niet krijgen groeien ze slecht en gaan vaak dood. Voor larven is de vloeistof een soort moedermelk. De onderzoekers willen nu geen kijken of de vloeistof een rol speelt tot welke mierenkaste een larve zich ontwikkelt.
Bron: bdw
Quelle: The Rockefeller University, Fachartikel: Nature, doi: 10.1038/s41586-022-05480-9